… poskromienie pani M. …

Ale absolutnie proszę nie mylić z poskromieniem złośnicy – bo nic z tych rzeczy. Otóż maszyna cały praktycznie tydzień stała i czekała na boskie zmiłowanie tudzież na mój czas wolny, którego w tym tygodniu w domu niewiele spędziłam. No ale w końcu słysząc jej rozpaczliwe jęki, że już by chciała coś poszyć, obiecałam sobie i jej, że w sobotę będę szyła. No i jak obiecałam tak o dziwo zaczęłam. Instrukcja obsługi pod nosem i do dzieła – zaczęłam od nawijania szpulki bębenkowej – i już! za trzecim razem i po zmarnowaniu wielu metrów nitki udało mi się nawinąć i nawet poprawnie włożyć rzeczoną szpulkę do bębenka uff. Zakładanie nici było dosyć uciążliwe zanim przypadkiem oczywiście nie wpadłam na to że można sobie sprawę bardzo ułatwić. No i nawlekanie igły specjalnym automatem to bajka w porównaniu ze ślęczeniem z głową wbitą pod maszynę i próbami ręcznego nawleczenia igły. Zaczęłam od przetestowania ściegów. Jeszcze dużo wody upłynie zanim ja wyłapię i wyczuję przy jakim ściegu jakie będzie najlepsze naprężenie długość szerokość i inne takie. No ale najważniejsze jest to, że maszyna szyje, powiedziałabym że nawet współpracuje.

Jak już popróbowałam ściegów pomyślałam sobie że spróbuję zastosować w praktyce opowieści Basty jak uszyć bloczek zwany „galaretką w czekoladzie”. Nie pytajcie skąd taka nazwa – ale widziałam naocznie jak fajnie taki bloczek może wyglądać a poza tym mam wielką słabość do tych słodyczy. Basia opowiadała o 9 elementach takiej galaretki, ja jednak, jakby z przeczuciem pewnym, założyłam sobie że wypróbuję czy będę potrafiła to ogarnąć na elementach 4 i co? I dupa blada bo o ile zasada wydała mi się prosta i oczywista o tyle z szycia wyszło pokractwo istne – sami zobaczcie brrrr. No i co, no i z deka się zniechęciłam, wyłączyłam maszynę i zajęłam się innymi rzeczami – czyli nawijaniem mulinek na bobinki przy dr. Hausie.

No ale o zacnej porze – 21.00 naszło mnie znowu. Postanowiłam popróbować innych bloczków, tak w ramach rozruszania maszyny a i wprawienia się mojego. Pojawił się jednak problem braku jednolitego materiału, który mógłby służyć do ćwiczeń obok wzorzystego. Takim oto sposobem nadszedł też czas pocięcia koszuli, którą kiedyś w lumpeksie zakupiłam do tego właśnie celu, a że nieopatrznie okazała się być z dodatkiem wełny, to na nic porządniejszego i tak jej pewnie nie wykorzystam – jest więc ćwiczebnym materiałem. Zanim pocięłam koszulę i wycięłam wzór z papieru, zanim zaznajomiłam się z boską instrukcją ułatwiania sobie życia o tutaj, to zaczęłam szyć leciutko przed 22.00 – i moja pani M. sprawdziła się super nie robiła za dużego hałasu. Dzięki temu przy nowej sile i motywacji uszyłam kilka elementów próbnego bloczka. Wprawdzie nie pozbiegały mi się rogi – ale ale nie od razu Rzym zbudowano i kiedyś na pewno mi się zbiegną o!! W każdym razie jestem bardzo szczęśliwa, że ruszyło ale mam też świadomość jaki ze mnie laik i ile jeszcze muszę się nauczyć i ile ogarnąć żeby coś dobrze wyglądało. No i poza tym muszę w końcu zdecydować się jakie chcę mieć bloczki na mojej narzucie, którą niebawem zacznę szyć :).

Mijający tydzień był tygodniem frywolitkowym. Tym razem zmierzyłam się z dwoma wzorami (bo mało czasu naprawdę miałam na frywolnie) na które miałam chrapkę. Pierwszy to trójwymiarowa różyczka, którą zrobiłam dzięki Bean. Wprawdzie moja jest jakaś bardziej rozczochrana niż tu w oryginale ale co tam pierwsze koty za płoty. Tym bardziej że nigdy w takich ilościach, i ostatni raz dobre kilka lat temu robiłam kółka odwrócone – i na szczęście wychodziły bez problemu :). Drugi wzór nie pamiętam gdzie wypatrzyłam składa się praktycznie z samych łuczków i uważam że z cieniowanej nitki kwiatek wychodzi superancki.

A teraz książkowo. Przeczytałam „Symbol” Dana Browna – i chyba pierwszy raz byłam z lekka wkurzona, że przeczytanie tej książki zabrało mi wiele cennych dla mnie minut, a absolutnie nie była tego warta w ogólnym rozrachunku. Pojawia się pytanie dlaczego jej nie cisnęłam w kąt jak robiłam z niejedną książką? Otóż momentami książka naprawdę wciąga, i wzbudza ciekawość - co będzie dalej, natomiast na koniec jest bla bla bla i powoduje niefajną właśnie refleksje że cała tak naprawdę była bla bla bla. Po prostu Brown pojechał po tych samych mechanizmach przyciągania uwagi co w swoich poprzednich książkach, jednak mam wrażenie że bardzo na siłę i bardzo wodniście (tak jakby płacili mu od ilości znaków w książce). Cóż książka nie warta pieniędzy (dobrze że czytałam pożyczoną) ani czasu.

We czwartek minął rok odkąd zaczęłam pisać bloga. I cały czas nie mogę się nadziwić – jak to możliwe że to tak szybko zleciało. Ale cieszę się niezmiernie, że weszłam w świat bloggerów i że miałam okazję poznać Was – czytających i zostawiających komentarze, zagościć na Waszych blogach mając wielką przyjemność obcowania z Waszym życie. Dzięki blogowaniu poznałam też osobiście przefajne osoby, z którymi znajomość rozwija się na bardzo różnych i ciekawych płaszczyznach.

Dziękuję moim Czytelnikom (nie tylko tym ujawniającym się) – uściski.

M.