… tu i teraz …

Kiedy odchodzą młodzi ludzie (zwłaszcza ludzie których znam) burzy się we mnie, ale też pojawia się przeświadczenie, że warto o siebie dbać tu i teraz nie odkładając niczego na później bo później może nie być … cieszę się że dbam ostatnio o siebie, a może dokładnie uczę się tego sukcesywnie.
A najlepszy sposób na dbanie o siebie to oczywiście wszelakie hobby, dobra książka, muzyka w tle … i tak to właśnie wygląda. Tak jak podejrzewałam, odkąd zaczęłam nowy obrazek needlepointowy tak i się od niego oderwać nie mogę, choć nadal wkurza mnie to że nie mam jeszcze wszystkich nitek.

Uwielbiam te kolorowe cieniowane nitki, jak by się dało to tylko takimi bym wyszywała :).
Na życzenie Agi pokazuję jak wygląda moje wyszywanie w akcji – czyli jak trzymam i używam ramy :) dodam tylko iż w związku z tym że needlepoint jest haftem policzalnym i geometrycznym można obrazek odwracać jak się tylko chce i jak jest wygodnie (z której strony zabrać się za wzorek). A i przy okazji (ale to pewnie tak samo jak na krośnie) ćwiczę na dwie ręce – lewą wbijam od góry prawą od dołu – oczywiście jak mam ochotę się dosyć intensywnie skupić (żeby lewą ręką trafić w splot).
Bardzo fajnym sposobem na przytrzymywanie wzoru okazało się użycie wykorzystywanej do obramowania kanwy – papierowej taśmy malarskiej. Wprawdzie odkleja się co jakiś czas, ale nie jest to aż tak uciążliwe bo i tak trzeba zmieniać miejsce tych kartek bo wzór przecież „chodzi po kanwie”.
Powiem jeszcze o pewnych zmianach, które oczywiście nie byłabym sobą gdybym nie wprowadziła do wzoru :). Otóż w instrukcji należało użyć dwóch nitek tej częściowo metalizowanej różowej nitki (na fotce na mniejszej bobince) jednak jest to bardzo cienka nitka i postanowiłam że połączę ją z perłówką o podobnej barwie i tonacji i okazało się po wyszyciu kawałeczka, iż był to rewelacyjny pomysł przede wszystkim dlatego, że tam metalizowana nitka jest makabryczna w użyciu (efekty matowienia i generalnie rozwalania nitki na kolejnych fotkach). Więc należy pamiętać żeby ucinać naprawdę krótkie kawałki do wyszywania no i w miarę możliwości łączyć z normalna perłówką.

A na koniec obiecywane szycie – a dokładnie początek do pierwszego mojego PP. Oczywiście jak to zwykle też u mnie bywa – co tam będę rozpoczynać od prostych rzeczy – od razu na wysoką wodę, przygotowałam się do szycia kota patchworkowego metodą PP. Na zdjęciu wydrukowana super czytelna instrukcja napisana przez Ewę (tu ją znalazłam). Teraz jeszcze opanowanie zmiany nitki w bębenku.
M.

… kolejna zaczęta …

A co jak szaleć to szaleć, zaczęłam kolejną pracę w moim ukochanym ostatnio needlpoicie. A zostałam dodatkowo zmotywowana przez Krzysię, która uknuła, żebym została moderatorem działu tego haftu na Babskim Hobby. No to jak zaczynać jakiś dział to dobrze by było pokazać od początku jak przygoda ze wzorem tego haftu wygląda. I tak zaczęłam kolejny wzór Laury Perin – Jewel Box.
W związku z tym, iż tym razem postanowiłam zrobić obrazek wg. całego wzoru (w przeciwieństwie do swojego poprzedniego gdzie powybierałam fragmenty, które chciałam wyszyć) musiałam kupić większą ramę – tym razem 40x40 cm i mam nadzieję że to już największa rama na jakiej będę haftować. Wbrew pozorom jest bardzo wygodna w użyciu. Odkryłam również tym razem, w jakim celu amerykanki oklejają taśmą brzegi kanwy. Otóż pinezki wbite przez taki papier o wiele lepiej i stabilniej się trzymają, czyli nie poluzowuje się napięcie materiału przy wyszywaniu (bo niestety przeciskanie się igłą z dosyć grubą bądź co bądź nitką powoduje iż szarpiemy się z tą naszą kanwą niejednokrotnie i wtedy pinezki bez oklejenia zaczynają rozpierać materiał i się zwiotcza). Także oklejanie polecam :).
Nie mam jeszcze wszystkich nitek, bo Krenika nie dorwałam u Anglików i powiem szczerze strasznie nie lubię takiej sytuacji, kiedy muszę omijać pewne miejsca bo nie mam czym wyszywać. Ehhh – no ale jakoś przeżyję. Poza tym tu na w tym wzorze dobrze widać, że monokanwa 18stka jest jednak za duża do perłówki 5, tzn. widać prześwity między nitkami które są wyszywane równolegle. No ale nie wygląda to tak źle jak w przypadku krzyżyków, w tym wypadku po prostu cały obrazek wydaje się jaśniejszy, więc za mocno się nie przejmuję.

********

A tak tytułem wstępu do następnego wpisu – szyję – choć to zapewne za dużo powiedziane, ale przede wszystkim poluję na szmatki – bo tego mam straszny niedosyt, rozglądam się po sklepach i planuję co by tu upolować. I jeśli, któraś z Was miałaby szmatki bawełniane w kolorach czerwonych i bordowych (lub z przewagą tych kolorów) i poczułaby, iż nie są jej one potrzebne to ja chętnie przyjmę. Bo nie wiem czy wspominałam – mam plan uszycia narzuty w takich kolorach, materiałów nie mam w takich kolorów jeszcze wcale. Jak coś proszę o kontakt mailowy :).
M.

… powroty do przeszłości …

Tak zatytułowany będzie cykl wpisów o tym co się działo w moim sobótkowym świecie przed tym blogiem a czym chcę się z Wami podzielić no i też chcę żeby zostało tu zarchiwizowane (nie nie jestem na normalny poziomie samozachywtu robótkowego) :)
Dzisiaj pod wpływem wpisów HAEDowych Ani, chciałam pokazać moje wieloletnie już teraz zmagania z pięknym obrazem tulipanowym.
Zaczęłam wyszywanie w połowie marca 2008! roku (tak tak ślimaczę się niezmiernie). Zakochałam się w tych tulipanach od pierwszego wejrzenia – wymiary obrazka, który powstaje to około 50 na 60 cm, a wyszywam na aidzie 16tce. Wyszywam 65 czystymi kolorami plus mieszanki.
Przy tym obrazu powzięłam decyzje, iż będę liczyć czas wyszywania i o tym na kolejnych zdjęciach informuję. Jest to fajne doświadczenie obserwacji takiej czasoprzestrzeni robótkowej. W między czasie dowiedziałam się, iż ten żółty motylek który fajnie wygląda na obrazku to fragment logo firmy tworzącej obrazek – więc cóż trzeba będzie obejść się smakiem i wyszywać bez motylka.
Czerwony mi się znudził bardzo więc dalej walczę z zieleniami żeby nie było wątpliwości to w tym fragmencie który wyszyłam ostatnio jest 10 odcieni zieleni + brąz + ze dwie szarości i czarny :)
Poniżej dwa etapy w odstępie 20 godzin. Wyszywało mi się fajnie, mimo iż czasami siekanka pojedynczych krzyżyków duża. Ale co mnie niepokoi i widać to na drugim zdjęciu to to że oddziela się jakby jedna część od drugiej haftu (horyzontalnie). Jest to miejsce gdzie była zmieniana kartka ze wzorem. Bo ja wyszywam kartkami - nie wiem jak Wy? I mam zagwostkę bo nie chcę żeby cała praca była poszatkowana takimi liniami. Będę musiała chyba nieregularnie łączyć dwie kartki wzoru a nie tak jak teraz od linijki.
Dlaczego nie wracam do nich? Zaangażowałam się w 2009 roku w dwa RR, które kradły mi cały czas wolny na wyszywanie, a potem jeszcze moje serce ukradł needlepoint i takie tam inne różne. Ale ja go na pewno skończę kiedyś : ).
M.

… zakochałam się i poszło …

Tak tak koty i myszy poszły w kąt z którego piszczą i miałczą namiętnie (odnośnie kotów zachęcam poczytanie kociej listy na blogu u Naili), a ja wyszywam – wolno to wolno – ale do przodu – makową fairy. We wzorze zakochałam się oglądając postępy hafciarskie Kasi. Sprezentowała mi wzór no i nie mógł przecież leżeć i czekać. Tym bardziej, że kolorystycznie idealnie będzie mi pasował do łazienki, a po 6 latach trzeba trochę look odmłodzić. Na razie mam jedynie skromny jeden kwiatek i dużymi krokami zmierzam ku nogom fairy.
Na stronie Marty (jak się okazało mojej Ziomaki) pojawił się swojego czasu link do sklepu z puzzlami. A że mój mąż od jakiegoś dłuższego czasu choruje na duuuużżżee puzzle to rozejrzałam się i zaszalałam i kupiliśmy 2 sztuki – dla męża Bitwe o Algier – 9000 kawałków, a dla mnie reprodukcja obrazu J. Wall – Angel of Earth. W związku z tym iż wielkość naszego mieszkania nie pozwala na układanie od razu całości – nawet pod dywanem – więc zaczęliśmy od lewej strony (na szczęście lewa i prawa połówki były podzielone na worki). Mój wkład na razie to segregowanie na jasne i ciemne kawałki – więc nie za wielki wyczyn – one mnie przerażają na razie :).
Oprócz miłości od pierwszego wejrzenia do makowej fairy, zakochałam się też ostatnio w Larssonie. Stieg Laesson to autor trylogii kryminalnej osadzonej w Szwecji, czasy obecne. Autor niestety nie dożuł wielkiego sukcesu swoich książek, mimo iż miał chyba coś lekko ponad trzydzieści lat. Co mnie uwiodło? Otóż po pierwsze bardzo dobrze się czyta, a poza tym to że to nie Ameryka (jak zwykle w czytanych do tej pory kryminałach) a Szwecja – inna kultura inna społeczność. Poza tym to co najpierw trochę mnie wkurzało a teraz po przeczytaniu pierwszej części widzę to jako wielką zaletę pozwalającą naprawdę wczuć się w klimat - mówię tu o opisach, rozległych prezentacjach bohaterów i sytuacji pobocznych. Język zastosowany przez autora sprawia iż przechodzenie przez opisy nie jest bolesne. No może jedynie powoduje to iż książki trylogii mają grupo ponad 600 stron i ciężko się taką książkę trzyma hi hi. Polecam serdecznie bardzo fajny czas relaksu i ciężko się oderwać od tej pierwszej części. Jestem na etapie drugiej pewnie za jakiś czas też o niej wspomnę.

A na koniec informacja dla scrabowiczek. Namierzyłam wczoraj w Rossmanie fajną przecenioną rzecz – zestaw stempelków i dwa tusze – z 16,99 na 4,99 więc myślę że warto zapolować.

M.

… szycie …

Znowu nazbierało się masę rzeczy o których chciałabym tu napisać i już sobie daruję obiecanki : ). Dzisiaj postanowiłam zacząć od stosunkowo nowego mojego zajęcia – może nawet przyszłego hobby – a mianowicie pokażę moje szycie.
To co widać na zdjęciach to pierwsze moje próby zaprzyjaźniania się z maszyną do szycia. A w związku z tym, iż nie zamierzam być krawcową ubraniową, a ograniczę się do patchworków : ) to i na narysowanych na oko wzorkach bloczków sobie szyłam. Pierwszy to ten brązowo – biały – który był pierwszy i w związku z niedokładnym wycięciem elementów (brak dobrych nożyczek i szpileczek) z deka koślawy wyszedł. Drugi ten niebiesko – biały już wycięty dokładniej i szwy coraz równiej wychodziły. Nie szyłam metodą PP, tak po prostu na oko chciałam spróbować jak to wychodzi, no i sama z siebie jestem dumna. W ogóle miałam wrażenie jak przy tej maszynie siedziałam, że ja się z umiejętnością szycia urodziłam – jakoś tak naturalnie mi to przychodziło (proszę nie myśleć że zadzieram nosa – bo daleko mi do tego). Już mam maszynę w domu, mam też materiały na których mogę próbować i będę dalej trenować, tym razem spróbuję metodą PP.
I tu mam do szyjących dziewczyn kilka pytań:
- czy to prawda, że nie można ciąć materiałów nie z nitką – znaczy na skos? Mama twierdzi ze nie można a mi czasami ze względu na układ wzoru by się podobało pociąć nie zwracając na to jak idzie nitka.
- czy szwy rozkłada się na dwa boki czy na jeden przy zaprasowywaniu?
Jeszcze o coś miałam zapytać ale zapomniałam …

Jak widać zaopatrzyłam się też w podstawowe gadżety szyciowe – mata, linijka i nóż krążkowy – którym jestem zachwycona, bosko się nim kroi i paluchy nie bolą ahhh.

No i przy okazji pochwalę się posiadaniem książki – dosyć kultowej, bo w tej chwili wydanej dopiero w kilkudziesięciu egzemplarzach nakładu, podpisaną kochanym nazwiskiem autorki (bo niestety normalnie musi z przyczyn marketingowych posługiwać się znienawidzonym nazwiskiem po mężu z którym to nazwiskiem zaczynała karierę – mowa to o Kasi Michalak), a w dodatku jest z autografem. Super uczucie posiadając taki unikatowy egzemplarz (ten nietypowy nakład to inicjatywa autorki skierowany do najwierniejszych fanek, które pomogły sfinansować ten nakład). Jak poczytam to oczywiście dam znać (i innych książkach Kasi też pewnie przy okazji napiszę).

M.

… odziedziczone …

Przychodzi taki czas w życiu, że bliscy zaczynają przenosić się na inne planety. I wtedy ci, którzy zostają tu i teraz mają szansę odziedziczyć co nieco. Jedni dziedziczą fortuny inni długi a ja odziedziczyłam kilka książek i maszynę do szycia ha! Za maszynowe próby – bo przecież ja nie potrafię w ogóle szyć –zamierzam się zabrać od razu na początku roku, i tu uprzedzam będę molestować wszystkie szyjące prosząc o pomoc rady i porady i wzory of kors bo nic nie mam, a szyć dużych rzeczy na razie nie planuję, jedynie małe zabawy patchworkowe. Oczywiście mam też szczytne plany – kapa na łóżko, czy torebek kilka sztuk różnej maści – wyjdzie w praniu czy ja prosto potrafię podstawowy ścieg wykonać hi hi.
Odziedziczyłam też kilka starych – starszych ode mnie – olaboga bo ja już pierwszej młodości nie jestem – książek instruktażowych robótkowych.

I ku mojemu zdziwieniu znalazłam w jednej z nich podstawy frywolitki nawet. Pewnie nie będę z nich korzystała, ale dla sentymentu niech będą. Odziedziczyłam też dwie bardzo leciwe książki, które pamiętam z dzieciństwa. Jedną bardzo chciałam mieć, ponieważ wspominam, że babcia na każdych wakacjach, feriach czy czasie kiedy byłam u niej terroryzowała mnie żebym przeczytała ją : „Kapelusz za 100 tysięcy”. A ja trwając w swoim oporze do dnia dzisiejszego nie wiem o czym ta książka traktuje. A druga to z sentymentu, bo po pierwsze starusieńkie wydanie, a po drugie wakacje u tej babci zawsze jakoś kojarzą mi się z Anią z Zielonego Wzgórza bo właśnie u niej na film ten zazwyczaj trafiałam.
A na koniec ku osłodzeniu życia przepis, z którym spotkałam się kilkakrotnie, ale chyba do samego zrobienia natchnęła mnie moja szwagierka Beata. Otóż mowa tutaj o ciasteczkach kukurydziano migdałowych. Powiem tak – traktuje je jako rarytas i wyskok bo generalnie tanie nie są w produkcji ;). Przepis:
2 czekolady (ja dałam mleczną milke) rozpuszczone na gorącej wodzie. Wymieszane z płatkami kukurydzianymi i uprażonymi wcześniej płatkami migdałów (dwa ostatnie składniki na oko ile wlezie). Po zrobieniu układam łyżeczką na papierze do pieczenia i odstawiam na kilkanaście minut do lodówki żeby stężały. Pychotka. Następnym razem żeby wyszło więcej i taniej zamiast czekolady zrobię moją masę szyszkową a zamiast prażonego ryżu dam płatki kukurydziane i migdałowe o! Albo też ryżu dosypię o! i będzie słodziuchny kogel mogel o!

M.