… księżycowo …

Dawno, dawno temu – licząc w sekundach ewentualnie minutach – wyszłam na podwórko i zobaczyłam piękne niebo, widok stanowiły nagie gałęzie na tle księżycowego nieba. Cudo, nie mając aparatu poprosiłam o zrobienie fotki kolegę - właśnie z takiej a nie innej perspektywy. Piotrek ma super aparat a więc i zdjęcia wyszły super. Za jego zgodą pokazuję tu moją idee zrealizowaną przez Pitera. Dziękuję.







Ciąg dalszy mojego grudniowego serialu, po tygodniu kwiaty się rozbujały, jak widać na załączonym obrazku. Poznałam jego zwyczaje jakiś już czas temu (kosztowało mnie to zmarnowanie jednego okazu), że te kaktusy latem nie mogą stać na parapecie w bardzo nasłonecznionym miejscu – chyba im tam za ciepło, dlatego też na lato przestawiam go na półkę na której za dużo światła nie ma. I latem też nie podlewam go za mocno. Za to jak tylko przestają palić słoneczne promienie – pod koniec września – przestawiam go na parapet i obserwuję jak mu się to bardzo podoba ; ). No powiedzcie – tak wygląda przecież zadowolony kwiatek. A swoją drogą przy tych sesjach fotograficznych rzuciły mi się w oczy zakurzone jego listki, kurcze z duszą na ramieniu dzisiaj wycierałam gdzie się tylko dało wilgotną ściereczką jeden za drugim uważając, żeby nie zerwać ani żadnego listka ani tym bardziej pąka.
Ostatnią książką, którą pochłonęłam była „Kuźnia na rozdrożu” Ewy Siarkiewicz – współczesna książka z wróżkami i wróżbami w tle. Bardzo fajnie i lekko się czyta, a przy okazji pokazuje jak przyzwyczajenia, lęki, zaniżony poziom własnej wartości wpędzić może człowieka w kiepski związek. I jak trudno to zauważyć, nazwać i wyrwać się macek takiego toksycznego związku. Książkę polecam, nawet dla tych sceptycznych wróżbom.
A swoją drogą ja kilka razy w życiu myślałam o pójściu do wróżki – zawsze się bałam i do tej pory takowej nie odwiedziłam. A Wy??

Cały tydzień nie miałam absolutnie ani czasu ani siły zająć się choiną moją, za to w weekend ją podgoniłam no i skończyłam. Poniżej zdjęcia w dwóch oświetleniach i zbliżeniach. Jeszcze przed praniem i prasowaniem, a może i przed jakimiś koralikami. Nie mam jeszcze zielonego pojęcia jakie będzie jej przeznaczenie. Podejrzewam niestety, że jak zwykle pójdzie do szuflady. Skorzystałam tym razem z rady Jolinki i nawilżałam nitkę przy wyszywaniu, rzeczywiście troszkę lepiej mi się wyszywało, ale niestety tylko troszkę! Mimo ciężkiej pracy z tą nitką i tak bardzo mi się podoba efekt jaki daje jedwabna nitka – dlatego pewnie jeszcze nie raz użyję jej do swoich prac.

M.